بـےלּشـ ــ ـاטּ

مقبل (شاعر اصفهانی ) در جوانی در نهایت ظرافت و لطافت بود ، در ایام محرم به جمعی رسید که در عزای سید الشهدا (ع) به سینه زنی مشغول بودند ، وی از روی استهزاء چیزی خواند که عزاداران ناراحت شدند . مقبل پس از چندی به بیماری جذام مبتلا شد ، بطوری که مردم از او متنفر شدند و وی در آتشخانه حمام سکونت گرفت.

سال دیگر ، روزی با دلـــــی شکسته در کنار خرابه ای نشسته بود ، جمعی از سینه زنان این شعر را می خواندند:

چه کربلاســــــت امروز چه پر بلاست امروز
ســــرحسیـــــــن مظلوم ازتن جداست امروز

آتش در نهاد مقبل افتاد و با نظر حسرت به آنها نگاه کرد و گفت :

روز عزاســــت امــروز جان در بلاست امـــروز
فغان و شـــور محشــــر در کربلاست امــــروز

مقبل همان شب پیامبر اکرم (ص) را درخواب دید ، ایشان وی را نوازش کردند و از تقصیرش گذشتند. گویند نام او محمد شیخا بود و آن جناب اورا مقبل لقب دادند.
لذا شروع به سرودن قضایای حضرت سید الشهدا(ع) کرد .
مقبل گوید: چون واقعه شهادت را تمام کردم ، شب جمعه بود .چندان خواندم و گریستم تا آنکه در بستر به خواب رفتم . در عالم خواب ، خود را در حرم منور حضرت سید الشهدا(ع) دیدم که منبری گذارده و جناب خاتم الانبیا(ص) تشریف داشتند، در آن اثنا محتشم را حاضر کردند.
پیامبر (ص) فرمودند: امشب شب جمعه است ، بر منبر برو و درمصیبت فرزندم چیزی بخوان . محتشم به امر آن حضرت بر منبر رفت . خواست در پله اول بنشیند، ولی حضرت فرمودند: بالا برو، چون به پله دوم رفت ،باز فرمودند: بالا برو، و همچنان به او فرمود، تا اینکه بر پله آخر(پله نهم) منبر نشست و اشعاری خواند تا به این بند معروف رسید :

پس با زبـــــــان پـــــرگلــــه آن بضعـــــــه بتـــــول
رو در مــــــــدینـــــه کـــرد کـه ایهـا الــــرســــــول
این کشتــــه فتاده به هامــــون، حســـین توست
وین صید دست و پا زده در خـــون حسیـن توست
این ماهــی فتــاده به دریـــای خــــون کـه هست
زخـــم از ستـاره بر تنش افـزون، حســـین توست

یک وقت ملائکه گفتند: محتشم بس است. پیغمبر ص غش کرده است. پیغمبر ص را به هوش آوردند. پیغمبر ص عبایش را برداشت با دست خودش بر دوش محتشم انداخت.
مقبل گوید :من دلم شکست و با خود گفتم : البته اشعار من مورد قبول آن حضرت قرار نگرفته است، زیرا به من دستور خواندن ندادند.

ناگاه حوریه ای به خدمت حضرت آمد و عرض کرد : حضرت فاطمه الزهرا (س) می گویند : دستور بفرمائید که مقبل واقعه ای در مرثیه سید الشهدا(ع) بخواند.

پس آن حضرت به من امر فرمودند و بر منبر رفتم و در پله اول ایستادم و چنین خواندم :

روایـــت است که چون تنــــــگ شد بر او میــــــدان
فتــــاده از حرکــــــت ذوالجنــــــــاح وز جـــــــــولان
نه سیـــــد الشهـــــــدا بر جــدال طاقــــت داشــت
نه ذوالجنـاح دگــــر تــــاب استـــقامــــــت داشــــت
کشیـــد پــــا ز رکــــــاب آن خلاصـــــه ایجـــــــــــاد
به رنـــــگ پرتــــو خورشیـــــــــد، بر زمـین افتـــــاد
هوا ز جـــــور مخـــــالف ، چو قیرگـــــــون گردیـــــد
عــزیــــز فاطمــــــه از اســـــب سرنگـون گـردیـــــد
بلنـــــــد مرتبـــــه شاهـــــی زصــــدر زین افــتــــاد
اگــر غلـــــط نکـنــــم، عــــــرش بر زمـــین افتـــــاد

ناگاه کسی اشاره کردکه فرودآی .دختر پیامبر (ص) بیهوش گشته است . من از منبر فرود آمدم و منتظر عطای حضرت خیرالبریا بودم. ناگاه دیدم ضریح مطهر حضرت سید الشهدا (ص) باز شد و شخص جلیل القدری از آن بیرون آمد . اما زخم سینه اش از ستاره افزون و جراحات بدنش از شمار بیرون است.ایشان خلعت فاخری به من عطا فرمودند . عرض کردم فدایت گردم ، شما چه کسی هستید ؟ فرمودند: من حسیــــــــن (ع) هستم.